In augustus 2008 schreef ik een serie artikelen voor de website Losse Veter over de Ultra-Trail du Mont Blanc, afgekort tot UTMB. De wedstrijd volgde ik ter plekke op uitnodiging van The North Face.
In het laatste weekend van augustus start in Chamonix de The North Face Ultra-Trail du Mont-Blanc. De wedstrijd over 166 kilometer voert de lopers om het Mont-Blanc Massief, een berggebied dat zich uitstrekt over Frans, Italiaans en Zwitsers grondgebied met als hoogtepunt de Mont Blanc, met 4807 meter de hoogste berg van de Alpen. Binnen 46 uur moeten de atleten terug zijn in Chamonix. Ze hebben dan ruim 9000 meter geklommen en gedaald, zes passen van meer dan 2000 meter gepasseerd en uitzicht gehad over de mooiste alptoppen van Frankrijk, Zwitserland en Italië.
Naast de 166 kilometer lange UTMB is er een “korte” versie, de CCC, Courmayeur-Champex-Chamonix over 98 kilometer en een “lange” versie, de PTL, La Petite Trotte à Léon. Die laatste gaat over 200 (!) kilometer, heeft 17 kilometer aan hoogteverschil en moet in teamverband van drie lopers binnen 100 uur afgelegd worden.
Vorig jaar liep de bekende Belgische ultratrailloper Wouter Hamelinck de UTMB, dit jaar komen wij zijn naam tegen op de startlijst van de PTL, de nieuwe loot aan de boom van de Mont-Blanc trails. Wouter liep onlangs in de Verenigde Staten de Hardrock 100, volgens velen de zwaarste 100 mijl loop van de VS. We vroegen Wouter naar zijn motivatie om te starten in weer een loodzwaar avontuur.
Terugkijkend naar je ervaring van vorig jaar in de UTMB, waarom nu de PTL terwijl je in je verhaal van vorig jaar aangaf dat het moeizaam avontuur is geweest?
Moeizaam is geen reden om bang weg te lopen. Vorig jaar was het de eerste keer dat ik die afstand en zo’n hoogteverschil liep. Intussen heb ik een pak meer ervaring en heb uit een aantal fouten van vorig jaar geleerd. De UTMB was (en is) voor mij een wedstrijd die ik gerust nog eens wil doen, maar die zeker geen absolute must meer is. Toen de aankondiging van de PTL kwam heb ik eerst een beetje de kat uit de boom gekeken, ook al omdat toen nog een pak onduidelijk was. In december (nog voor de opening van de inschrijvingen) was er dan een ploeg waarvan de derde man door werkomstandigheden was weggevallen en die dus een vervanger zochten. Ik heb toen toegehapt.
Hoe bereid je je voor op zo’n monstertocht? Teer je nog op je voorbereiding op de Hardrock?
Mijn training bestaat in de eerste plaats uit Hardrock. Na Hardrock heb ik nog twee weken door de States gefietst. Geen meter gelopen, maar ik heb zo toch drie weken op hoogte gesport. Bij terugkomst heb ik het eerst wat rustig aan gedaan en de laatste twee weekends ben ik naar de Ardennen getrokken om daar lange duurlopen door de bossen en met veel hellingen te doen. De basisconditie komt dus van Hardrock en is aangevuld met wat hoogtemeters maken tijdens de laatste weken.
De mentale voorbereiding bestaat in de eerste plaats uit visualisatie. Ik probeer zoveel mogelijk kaarten en hoogteprofielen van het parcours te bestuderen. Op die manier kan je een beeld krijgen van wat je te wachten staat. Tijdens de loop is het onschatbaar om te weten wat je te wachten staat. Verder is het checken en dubbelchecken van het materiaal, kijken wat ik ga meenemen, beslissen wat ik wanneer zal nodig hebben…
Kan je aangeven wat je draagt tijdens zo’n loop en wat er allemaal meegaat in je rugzak.
De basiskledij is zoals bij elke trail. In de eerste plaats een paar trailschoenen (tijdens de PTL zullen het Salomons zijn), een loopbroek en t-shirt. Bij slecht weer en ‘s nacht kan daar een warmere laag (lichte trui) of een lichte regenjas boven. Ook een lange broek kan ‘s nachts nodig zijn. Er is voor de CCC / UTMB / PTL een lijst met verplicht materiaal die het meeste wel omvat. De lijst met verplicht materiaal is naar mijn menig zelfs overdreven lang. Naast wat warme kledij is het vooral eten en drinken voor onderweg en kaarten/gps om de weg te vinden. Het parcours van de PTL is niet gemarkeerd).
Met wie loop je deze wedstrijd? Hoe zit het met hun loopervaring?
Samen met Gandhi (Claude Cleseur) en Fieu (Yves Jaunard). Het zijn beiden ervaren trailers, meer ervaren dan mij. Gandhi liep vorig jaar de UTMB in 31u36, Fieu in 38u34. Beiden zijn ook regelmatig terug te vinden tijdens de trails in de Ardennen. Zo liepen we alle drie in mei nog de Caracoles Célestes (100km rond Namen). Beiden kennen ook de omgeving van de Mont Blanc intussen. Fieu liep op de eerste editie na, reeds alle edities van de UTMB. Gandhi van zijn kant heeft vorige maand al driekwart van het parcours van de PTL verkend en kan ons dus haarfijn vertellen waaraan we ons kunnen verwachten.
Op welke momenten / plekken in de wedstrijd verwacht je problemen en hoe ga je daar mee om?
Ik verwacht in de eerste plaats ‘s nachts problemen. Niet alleen omdat je dan de vermoeidheid meer voelt, maar ook omdat het moeilijk kan zijn dan de weg te vinden.
Ook zijn er een paar stukken die zo technisch zijn dat we er liever niet ‘s nachts willen passeren. Een mogelijkheid is om de slaappauzes goed te kiezen zodat de moeilijkste stukken van het parcours overdag gelopen worden. Slaappauzes zullen in elk geval nodig zijn. Het hele eind zonder slapen proberen is vragen om verdwalen en valpartijen. We zijn ook steeds met drie samen, wat een grote hulp is om de moraal hoog te houden. Er zullen steeds wel moeilijke momenten zijn, maar je weet dat die komen en je weet ook dat die weer voorbij gaan.
Waarom is de UTMB zo populair en wat beweegt jou om met dergelijke lopen mee te doen?
De UTMB heeft in de eerste plaats zijn concept mee. Het parcours is gebaseerd op de Tour de Mont Blanc (TMB) een wandelroute rond de Mont Blanc. De meesten die wel eens een wandeltocht maken zullen deze route wel kennen. De wandelroute is ook erg populair. Dan heeft de wedstrijd nog een legendarisch karakter gekregen door de eerste editie. Door verschrikkelijke weersomstandigheden (sneeuw!) bereikten slechts 67 van de 722 deelnemers de aankomst. De jaren daarna is het met de deelname enkel in stijgende lijn gegaan.
Naast het parcours zelf beantwoordt de wedstrijd volgens mij ook aan een stijgende vraag. De laatste jaren zijn de trails in Europa en zeker in Frankrijk booming. Ook naar wedstrijden boven de 100km is er in Europa niet zo’n groot aanbod. Verder wordt de wedstrijd erg goed georganiseerd en vatten ze ook hun pr erg professioneel op.
Ikzelf selecteer mijn wedstrijden op het criterium “tot de verbeelding spreken”. En daaraan voldoet de UTMB zeker en vast.
Wat zijn de plannen voor de toekomst? Hoeveel verder, hoger, gekker kan en wil je het maken?
Op de 120 van Texel na ligt nog niets vast. Maar het verlanglijstje is lang. De belangrijkste beperking zijn praktische beslommeringen (verlof en centen). Ik stel mezelf geen enkele limiet naar hoogte of afstand. De enige limiet is de verbeelding van de organisatoren en mezelf.
“Wie niet in zichzelf gelooft, komt nergens.”
Thor Heyerdahl