Na drie artikelen over trailrunning voor beginners nu een artikel dat voor de echte beginner misschien nog een stap te ver is. Wie de trailkalenders bekijkt ziet geregeld wedstrijden van ruim boven de marathonafstand. De zogenaamde ultratrailwedstrijden. In de ultratrails met veel hoogtemeters zie je veel hardlopers lopen met stokken. In het Engels noemt men ze “poles” en in het Frans “bâtons”.
Tijdens lange en zware ultratrails zijn bepaalde passages soms beter wandelend te doen dan hardlopend. Maar om het tempo tijdens het wandelen hoog te houden kan ondersteuning van stokken goed werken. De beenspieren worden ontlast door het steunen op de stokken. Dankzij het gebruik van een hoger armritme gaat het lopen ook sneller. Ik heb het zelf aan den lijve ondervonden. Tijdens een zestig kilometer lange trail door de bergen in Spanje moesten twee bergen bedwongen worden. De eerste klim startte op 1100 meter hoogte en liep naar de top van de berg, op zo’n 2500m. Ruim twintig kilometer omhoog. Sommige delen waren hardlopend prima te doen, andere stukken noopten mij tot wandelen. Op mijn gps-horloge zag ik dat ik wandelend tegen de zes kilometer per uur liep, maar op het moment dat ik mijn stokken ging gebruiken ging het tempo met ruim één kilometer per uur omhoog.
Ik liep in die wedstrijd met de Ultra Distance Z-Poles van Black Diamond. Lichtgewicht stokken van nog geen 150 gram per stok, de helft van het gewicht van de stokken waarmee ik had getraind. De drie delen van de stokken zitten aan elkaar met een siliconenverbinding en zijn snel uitklapbaar en net zo snel weer inklapbaar. Het zijn dus geen uitschuifbare stokken maar uitklapbaar. De stokken koop je op lengte. De stokken pasten gemakkelijk aan de buitenkant van mijn rugzakje. Het rugzakje had trouwens een speciaal lusje voor de stokken. De stokken zijn door diverse buitensportmagazines geprezen als de beste lichtgewicht stokken.
Ik gebruikte de stokken alleen met het wandelen naar boven, er zijn lopers die al hardlopend overweg kunnen met de stokken. Om eerlijk te zijn zie ik daar de winst niet in.
Over het gebruik van stokken tijdens de (ultra-)trail zijn de meningen nogal verdeeld. Een deel van de lopers vindt dat men niet met stokken hoort te lopen. Anderen zijn minder puristisch. Opvallend is wel dat de beste lopers meestal niet met stokken lopen. Ook mijn ervaring is dat in het achterste deel van het peloton meer lopers met stokken lopen dan in het voorste deel. Misschien kunnen beter getrainde lopers gewoonweg langer doorlopen op een hogere snelheid dan de minder getrainde lopers en is het lopen met stokken, zeker op de kortere ultra’s, een zwaktebod. Bij heel lange ultratrails, waarbij veel hoogtemeters overbrugd moeten worden en waarbij vrij veel mee genomen moet worden in de rugzak kan het lopen met stokken erg fijn zijn. In zulke wedstrijden zie je soms 90% van de lopers met stokken lopen.
Tegenstanders wijzen ook vaak op het gevaar van de stokken. Bij drankposten is het gezwaai met stokken nogal gevaarlijk voor medelopers en ziet men af en toe wel dat drinkbekertjes en dergelijke van de tafel wordt geslagen door een onoplettende stokkendrager. Ook kan het erg irritant zijn als de loper voor je in de wedstrijd plotseling zijn stokken naar achteren steekt terwijl je er vlak achter loopt.
Dus iedereen die op pad gaat met stokken, let alsjeblieft op je medelopers.
Dit artikel is op 27 juli verschenen op Prorun.nl