Na de commotie vorig jaar in Nijmegen heeft ook Rotterdam nu haar hittehype. Op allerlei internetfora wordt het ongenoegen over de organisatie geuit. Maar is er veel misgegaan? Ik vind van niet. Dat de marathon is stilgelegd drie uur na de start wordt door de meeste mensen begrepen en gewaardeerd. Het is nogal wat, een van de belangrijkste marathons van de wereld stilleggen. De hele hardloopwereld kijkt mee. Ik stond met een perskaart om mijn nek in het finishvak op de Coolsingel. Veel lopers die daar over de meet kwamen waren monter. Natuurlijk hadden ze het warm, natuurlijk was het zwaar. Maar iedereen gaf aan dat ze het ruim van te voren wisten en hun tempo hadden aangepast. Of niet, en gewoon gekeken waar het schip strandde. Ik heb ook deelnemers gezien die voor of achter de streep door hun benen zakten. De EHBO stond klaar en ving deze slachtoffers op.
Het is een marathon, en dat kost pijn en moeite. Ook ik ben eens onderuit gegaan na een zware Rotterdam marathon. Ik liep toen een p.r. en was tot voorbij het welbekende gaatje gegaan. Het was toen trouwens een graad of acht. Van de 1990 marathon kan ik mij herinneren dat de temperatuur plotseling twaalf graden opliep naar twintig graden met nog aardig wat wind. Het waren de eerste zonnestralen in weken. Mijn gedroomde tijd bleef uit, en de eindtijd van de Japanse winnaar Taniguchi was ook Rotterdam onwaardig. Schouderophalend gingen we gewoon verder met ons hardloopleven. Er volgt altijd wel weer een herkansing.
De commotie rondom de marathon van afgelopen zondag gaat het meest over het tekort aan water. Veel lopers heb ik na afloop op televisie en in de krant horen klagen over het gebrek aan water. Die klacht was goed te begrijpen, je verwacht als hardloper een goede verzorging. Er was in principe genoeg water maar dat werd door de lopers gebruikt om af te koelen in plaats van op te drinken. Ik zag Luc Krotwaar op het tien kilometer punt zijn bidon aanpakken en leegdrinken. Aan de andere kant van de weg stonden de waterbekertjes opgesteld. Luc en zijn medelopers gristen vele bekertjes van tafel en gooiden deze over hun hoofd. Tegelijkertijd vielen er diverse bekertjes van de tafel. En dat deden vele lopers na Krotwaar en Co ook. En dan gaat het hard.
Mario Kadiks vertelde overal dat er genoeg bekertjes waren. Maar gaf dinsdag in een interview met het AD aan dat het niet de bedoeling was dat de bekertjes gebruikt werden om te koelen. Dat was een gemiste kans, want het is natuurlijk wel te voorzien dat dat gaat gebeuren. Het verhaal van de sponsposten en de sprinklerinstallatie wordt ook aangehaald in het AD artikel maar de eerste sponspost was pas halverwege. En juist toen hadden de laatste lopers al drinkposten zonder water aangetroffen.
Maar moeten de lopers ook niet eens bij zich zelf te rade gaan? De groep lopers waarvan ik de meeste klachten hoorde was de groep die weg ging op een schema van ruim onder de tien kilometer per uur. En daar ligt mijns inziens een belangrijk punt. De marathon is een hardloopwedstrijd. Dat betekent dat je hardlopend meedoet aan een wedstrijd. Door het alsmaar oprekken van de tijdslimiet krijg je ook als organisatie een hoop deelnemers die matig tot amper getraind aan de start verschijnen. Want uitlopen is geen probleem, als je de eerste helft in twee uur hebt hardgelopen, dan houdt je nog altijd een kleine drieëneenhalf uur over om21 kmte wandelen. En met een beetje stevig doorstappen kom je met gemak op zes kilometer per uur. Dan ben je net op tijd om als held op de Coolsingel nog een laatste sprintje te trekken. Zolang wij als lopers de mythe van de marathon in stand houden en de organisatie dankzij een ruime limiet veel lopers (en dus inkomsten) aan de start laat verschijnen weten we dat er voor veel mensen veel aangelegen is om eens een marathon “gelopen” te hebben. En dat met zo min mogelijk noodzakelijke training.
Want lopers, wees eerlijk. Van de lopers van vier uur en sneller kwamen weinig klachten. Een deel stapte snel uit (en was verantwoordelijk voor het verhaal dat er al vlug veel uitvallers waren) om binnenkort hun heil ergens anders onder betere omstandigheden te zoeken. Een ander deel kwam zonder veel problemen over de streep. Slechts een klein deel van die sub-vier-uur-lopers is in de problemen geraakt.
Van de groep lopers die rond de vijf uur finishen is voor een groot deel de marathon gewoon nog te ver. De dramatisch ogende beelden van dit jaar werden uitvergroot door de warmte, maar kijk eens terug naar de beelden van andere jaren. Ook dan vraag je je af of deze groep er verstandig aan doet om42,195 kmte willen lopen. Een grote groep loopt hard tot halverwege en gaat daarna aan de wandel. Het is een hardloopwedstrijd. Maak er dan ook een wedstrijd van die je hardloopt. En dat je dan rond de35 kmde beroemde man met de hamer tegenkomt en af en toe, gekweld door krampscheuten, moet wandelen, tja dat hoort erbij.
Maar de marathonorganisatie kan het geld van de tienduizend marathonlopers goed gebruiken, ik kan mij dat voorstellen en heb daar ook geen moeite mee. Een oplossing voor het probleem diende zich zondag al aan. Zet een klok op de Erasmusbrug neer. Passeer je die niet binnen de 2 uur 45 dan zal het onwaarschijnlijk worden dat je de marathon binnen de 4 uur 30 zal lopen. Dan mag je rechtdoor naar de Coolsingel. Je wordt feestelijk onthaalt door het vele publiek en toegejuicht om je prestatie. Want dat is dertig kilometer hardlopen namelijk! Je krijgt je medaille, een oorkonde met je gelopen afstand en tijd. Haal je wel de Erasmusbrug binnen de 2:45 dan mag je door voor de ronde om het Bos. De populariteit van de Rotterdam marathon zal er door groeien.
Beste marathonorganisatie, leer van de fouten die gemaakt zijn. Natuurlijk was er te weinig water. Iedereen kan op zijn vingers natellen dat water niet alleen gebruikt wordt om op te drinken. Zorg dat de lopers als de wedstrijd geneutraliseerd wordt goed ingelicht worden langs het parcours. Hoe? Ik weet het niet. Maar nu was er verwarring over of men wel of niet geregistreerd zou worden bij de finish.
En heren en dames hardlopers, stop met klagen op al die internetfora. Ga lekker trainen en loop volgend jaar de marathon een stapje harder. Of zoek een afstand die beter bij je capaciteiten past.